prill 22, 2014

Një histori e lumtur horrori.


Tekst në anglisht, këtu




“Biondet janë viktimat më të mira. Ato janë si dëborë e bardhë dhe e virgjër që papritmas tregon gjurmë gjaku.”
— Alfred Hitchcook —



"Gjithmonë bëni audiencën të vuajë sa më shumë që të jetë e mundur."
— Alfred Hitchcook —





Ka fotografë që e kanë shumë të qartë se çfarë bëjnë; pa dyshim, Steven Meisel është njëri prej tyre. Në numrin e prillit të Vogue Italia, të cilin mund ta quajmë shtëpinë e tij, na paraqet një editorial të jashtëzakonshëm të titulluar: Filmi Horror, më shumë kur e rishikojmë në portale si fashnberry.comvërej se është një nga ato që kanë më shumë dallim midis vlerësimit të publikut dhe redaktorëve të faqes, me 57% dhe 90% respektivisht, në kohën e shkrimit të këtyre rreshtave.



Pa dyshim, nuk po shohim të njëjtën gjë, por në të vërtetë nuk më befaso; më shumë, rezultati i vlerësimit e gjeta pasi mora vendimin për të shkruar për këtë editorial, vetëm më konfirmon përshtypjen time të parë se duhej të komentohej.

Kjo e mësipërme, sepse nuk është një editorial tradicional, as më revolucionari i Meiselit siç mund të jenë Uji dhe Vaji ose Gjendja e emergjencës por është në të njëjtën linjë me të mëparshmet. Nuk zbatohet për zgjidhjet tradicionale për një editorial mode, por merr hua nga një zhanër tjetër i imazhit, në këtë rast, kinemaja e suspansës ose horror për zgjidhjen vizuale të imazheve. Dhe është në këtë që Meisel shkëlqen përsëri. Jo në realizimin e përsosur, por në kuptimin se nëse tema është e qartë, zgjidhja vizuale mund të vijë nga çdo anë tjetër. Gjatë historisë së fotografisë së modës, ne kemi asistuar në pasurimin e zhanrit[i] nga zhanre të tjera fotografike: gazetaria, fotografia erotike, vetë fotografia e lakuriqësisë ose fotot familjare, kanë kontribuar në gjuhën e fotografisë së modës, aq sa për shumë është e vështirë të përcaktohet ku përfundon një zhanër dhe ku fillon tjetri.

Në këtë rast, imazhet si imazhe horror janë realizuar në mënyrë perfekte, duken si fotograma nga një film horror. Mungonte vetëm e zeza dhe e bardha, dhe biondja (gjë që do të më kishte pëlqyer) për të qenë nga një film i Hitchcock; më shumë çështja e kopjimit literal të imazheve klasike të zhanrit, nuk është e nevojshme, megjithëse referenca për The Shining (Kubrick 1980) është e qartë, nuk mund t'i kujtoj të tjerat por mbetem me ndjenjën se i kam parë më parë. E cila është një karakteristikë themelore kur realizojmë imazhe brenda një zhanri: duhet të duken si diçka që e kemi parë më parë, në këtë mënyrë e lehtësojmë spektatorin të jetë në gjendje ta kuptojë, në atë mënyrë fotot e modës i ngjajnë njëra-tjetrës, ashtu si filmat horror i ngjajnë njëri-tjetrit dhe vetëm ata që e njohin zhanrin në përsosmëri mund të ndryshojnë rregullat e tij në procesin e prezantimit të diçkaje të re; ende, me rrezikun e moskuptimit nga publiku i gjerë.
  
Ashtu siç i ka ndodhur Meisel me historinë e tij horror.




PS. Në prag të publikimit të këtij postimi, gjej disa shënime në lidhje me editorialin (link) që shprehin se është një banalizim i dhunës në familje. Në atë rend të ideve do të duhej të thoshim atë të zhanrit të horrorit, i cili frymëzon editorialin dhe jo editorialin në vetvete. Dhe besoj, qëndroj në pikën time, editoriali u keqkuptua. As nuk besoj se është zhanri për të folur për problemin e dhunës në familje.




__________________________________ 
[i] Për shumë mund të duket i vjetëruar çështja e klasifikimit të imazhit nga zhanret, por konsideroj se është ende thelbësore kur i referohemi ndërtimit të imazhit, dhe aq më tepër në momente kur shumë propozime estetike kanë një komponent të fortë nga shkelja e kufijve të tyre dhe ri-kontekstualizimi i përdorimit të tyre.




 126
qershor 26, 2014

Rreth stilistëve.




Tekst në anglisht, këtu


“Në thelb, ajo që po bëni është të bashkëpunoni me fotografin për të krijuar një imazh që pasqyron modën që po përpiqeni të kapni dhe gjithashtu të kapni reflektimin e frymës së momentit

— Hamish Bowles —





Historikisht, procesi i konsolidimit të fotografisë së modës dhe profesionalizimit të saj, ka pasur si një nga manifestimet e tij specializimin e anëtarëve të ekipit të punës, të cilët marrin përsipër detyrat e ndryshme të përfshira në ndërtimin e imazhit të modës në termat që ky blog shpall në titullin e tij.

Disa autorët dokumentojnë se në seancat e para modelet bënin vetë grimin dhe organizuan veshjet, kështu që mund të supozojmë se të parët anëtarët e një prodhimi mode ishin fotografi dhe modeli.

Unë ende nuk kam qenë në gjendje të dokumentoj me saktësi se si u inkorporuan të rinjtë pjesët e këtij montimi (çdo informacion që lexuesit mund të më japin në lidhje me këtë). Duke hetuar për këtë hyrje, ata më thonë[1] se stilistët e flokëve kishin njëfarë njohjeje mbi grimerët (dhe me siguri pak pjesëmarrje nga kohët e hershme). Sa i përket grimerëve, mendoj, imazhi me ngjyra duhej të gjeneronte nevojën gjithnjë e më të madhe për përfshirjen e një profesionisti, dikush i cili është përgjegjës për të bërë lëkurën e modeleve për të dhënë një regjistrim të përsosur në publikime.

Nga ajo që kuptoj, stilistët lidhen si përgjegjës për veshjet e njëkohshëm me grimerët. Njohja e kësaj detyre është konsolidohet me publikimin e kredive nga Vogue amerikane (në krye të Anna Wintour), megjithëse në realitet u parapriu lëvizjet në fund të viteve '80 dhe u konsoliduan në vitet '90 falë publikimeve si i-D dhe Dazed and Confused, të cilat raportuan emrin e stilistit si pjesë e grupeve që hartuan përmbajtjen fotografike.

Sot ne mund të themi se një prodhim minimal ka një fotograf, një model, një grimer dhe/ose stilist flokësh dhe, së fundi, por gjithnjë e më shpesh dhe thelbësor, një stilist.
Unë them 'një prodhim minimal' sepse një prodhim serioz sot pa një stilist është shumë e vështirë për t'u gjetur. Në aspektin e modës, stilisti është si dirigjenti, ai është ai që i jep një interpretim partiturës që ka përpara (kuptohet si koncepti i modës). Një tjetër mënyrë për të konfirmuar rëndësia e këtij roli është të vëzhgosh rëndësinë brenda industrisë së personazhe si: Polly Mellen, Grace Coddington, Giovanna Battaglia, Nicola Formichetti, Emmanuelle Alt, Anna Dello Russo dhe Edward Enninful, ndër shumë të tjerë. Këta stilistë ndajnë të njëjtin nivel njohjeje brenda industrisë si fotografët më të famshëm, drejtorët e revistave, stilistët, etj.

Një stilist i mirë është në gjendje t'i japë një vizion të ri veshjeve.

Përtej imagjinatave të markave që i prodhojnë, është një problem i zakonshëm në zanatin që markat vënë në dyshim kuptimin e ri të produkteve të tyre nën fokusin editorial të fotografisë. Përplasja lind nga frika se mesazhi i markës është shtrembëruar dhe, personalisht, mendoj se nuk ka arsye për këtë dyshim. Duke qenë strategjik, marka dhe publikimi, do të lidhen vetëm kur ka një publik të përbashkët: ata ndajnë të njëjtin audiencë, kështu që duhet të ndajnë disa tipare. Kur publiku i revistës nuk është i njëjtë i markës, mund të interpretohet gjithashtu si një mundësi për të hyrë në një publik të ri. Një detaj tjetër i rëndësishëm: editoriali lë pak hapësirë ​​për të qenë interpretohet si një gjuhë e markave të pranishme, pasi zakonisht mbështetet në diversiteti i produkteve të paraqitura nën një koncept të qartë që është shpallur në titullin e tij.

Marka duhet të jetë e vetëdijshme se një hua veshjesh nënkupton një njohje (rishikimi i produkteve të saj). Ndonjëherë mund të jetë e përshtatshme, në të tjera ndoshta është më e zgjuar të mos shfaqesh.

Përballë kësaj çështjeje, unë reflektoja gjithashtu për kreditë në publikimet tona. Unë rishikoja disa muaj më parë një revistë dhe kur pashë një stil që më bëri përshtypje, kërkova kredinë, për të zbuluar se nuk kishte asnjë. U shfaq emri i grimerit, por jo i stilistit.

Për publikimet që ende nuk e njohin stilistin e tyre, u them se është koha për të njohur këtë evolucion në industri, është thelbësore të japësh kredinë përkatëse për këtë personazh që interpreton modën dhe është në gjendje –në rastin e më të mirëve- të lexojë ndjeshmërinë estetike të konsumatorit final, spektatori i imazheve që ndërtohen.





[1] Në biseda me William Cruz dhe Laura Echavarria



129
dhjetor 16, 2014

Vizione të ndryshme të modës

“Fotografia e modës bën që kujtesa të bashkëpunojë duke përdorur konvencione kryesisht në lidhje me modelin dhe dekorin. Këto konvencione organizohen në një sistem shenjash të regjistruara dhe të kombinueshme, domethënë një kod. Ky kod plotëson dobësitë e leksikut që ka, duke luajtur me evolucionin e tij diakronik; popullarizimi i imazheve nga e kaluara, zgjeron ndjeshëm repertorin e tij.” — Guy Goulthier — “Të shohësh një imazh është një akt kompleks që kërkon të mësuar.” Marián López F & Juan Carlos Gauli P Pa dyshim, moda është një temë komplekse, pothuajse e pamundur për t'u përfshirë në tërësinë e saj nga një person i vetëm, ose të paktën kjo u sugjerua në një bisedë të fundit ku po flisnim për "ekspertët e modës". Këta personazhe duket se lulëzojnë në rrjetet sociale edhe pa e ditur mirë në çfarë specializohen, qoftë në aspektin antropologjik, sociologjik, ekonomik, historik, administrativ apo ndonjë nga disiplinat e tjera që kalojnë fenomenin (gjoja sipërfaqësor) të modës. Pamja e dukshme e këtij koncepti bën që shumë prej nesh të mund të marrim pjesë në të, nga regjistrimi fotografik i një modeli deri te shkrimi i përmbajtjes bazuar në mendimet tona ose krijimi i eventeve të modës. Unë komentova këto ditë se fotografia e modës është një mbivendosje e kodeve dhe konventave jo vetëm të veshjeve, por edhe të trupit dhe imazhit, sociale dhe kulturore. Se ajo që bëjmë në fotot e modës është të shkojmë në kujtesën kolektive të atyre shenjave të përbashkëta për të paraqitur diçka që në thelb ne e besojmë të re. Por jo vetëm në fotografi ka kode, edhe në eventet e modës ka konvencione shumë të rrënjosura. Disa prej tyre kanë një kuptim praktik, për shembull: të ulesh blerësit, kritikët dhe redaktorët në rreshtin e parë të një shfaqjeje sepse, më shumë se hierarkia, ata mund të bëjnë një vështrim më të detajuar të materialeve dhe modeleve, duke arritur të vlerësojnë më mirë çdo aspekt të koleksionit. Po kështu, vendosja e kamerave të mediave në pjesën e përparme të pasarelës lejon regjistrimin frontal të veshjeve, por ofron gjithashtu një kontroll më të madh teknik mbi fokusin dhe lëvizjen në kushte të dobëta ndriçimi. Për shkak të pamundësisë së përsëritjes së ngjarjes dhe për një regjistrim më të mirë, shmanget që diçka të mund të ndërhyjë midis fotografëve dhe modeleve. Me fjalë të tjera: ndërsa zgjat shfaqja, kjo nuk është një zonë qarkullimi, kështu që shmanget që njerëzit të hyjnë, të dalin ose të lëvizin nga vendi pasi ka filluar shfaqja. Paragrafët e mësipërm do të duken të qarta, por për ata që morën pjesë në Javën e Modës së kaluar të Barranquilla-s, nuk janë. Të dy rastet - dhe disa të tjera - u injoruan në event. Gazetarët e shtypit nuk ishin në rreshtin e parë, as në të dytin, për të qenë në gjendje të vlerësonin detajet e koleksioneve (Duhet të theksohet se edhe nga rreshti i katërt mund të vlerësohej mungesa e kujdesit në prezantimin dhe prodhimin e disa koleksioneve). Në të njëjtën mënyrë, midis kamerave dhe pasarelës kishte një zonë të përhershme tranziti që vështirësonte regjistrimin e ngjarjes. Për ndriçimin do të them vetëm se nuk ishte uniform, ka mjaft hyrje në lidhje me këtë në këtë blog për ta përsëritur përsëri. Konventa e universit të veshjeve gjithashtu nuk u respektua dhe, megjithëse nuk është një detyrim, duhet të jetë argëtuese të shpjegosh se si pas një shfaqjeje të veshjeve për fëmijë paraqiten skena si ajo e videos së mëposhtme. Do të pyesni pse fillova duke folur për kode. Këto mësohen nga imitimi: gjuha, për shembull, balbëzohet dhe termat ngatërrohen para se të jesh në gjendje të flasësh rrjedhshëm; drejtshkrimi dhe sintaksa e saktë janë manifestime të zotërimit të plotë të kodit të quajtur gjuhë. Fotografia e modës, në shumicën e rasteve, mësohet nga imitimi, qoftë duke parë fotografë ose thjesht nga realizimi empirik i një sesioni mode. Dhe unë besoj se ne ishim në atë, në imitimin e një eventi mode në të gjitha nivelet, nga montimi i hapësirës, duke kaluar në shumicën e kastingut dhe atë që u prezantua në pasarelë. Sa për stilistët, emrat me përvojë shpëtohen, gjë që flet për mungesën e mbështetjes për talentet e reja. E njëjta këshillë u nevojitej modeleve në disa raste ku qëndrimi i tyre ishte aq i rremë sa nuk kuptohej si një qëndrim i trupit, ose një propozim i qëndrimit, por si një karikaturë e qëndrimit të të tjerëve. Është folur shumë për numrin e eventeve të modës dhe unë do të mendoja se çështja nuk është sasia, por cilësia. Evente të organizuara mirë, me një vend dhe një funksion të qartë, nuk mendoj se janë problemi. Por e vërteta është se eventet e modës lulëzojnë pothuajse njësoj si ekspertët në këtë fushë. Moda si spektakël po bëhet një problem për modën si industri, e bën publikimin e saj një çështje ish-mbretëreshash dhe personazhesh të painformuar, të mediave me etiketën e modës por në funksion të shfaqjes dhe jo të industrisë. Sigurisht, një i famshëm që di të luajë me imazhin e tij mund të jetë i dobishëm për marketingun dhe të jetë një nxitje për një grup konsumatorësh që e shohin atë si një model për t'u ndjekur, por kur shoqërohet me një publikim të dobët të aspekteve të tjera të biznesit, gjëja e vetme që bën është të ndërtojë karikatura të asaj që është e dukshme, por që në fund të fundit nuk kuptohet. 136
qershor 27, 2014

Rreth stilistëve të modës

Tekst në spanjisht, këtu.



"Në thelb ajo që po bëni është të bashkëpunoni me fotografin për të krijuar një imazh që pasqyron modën që po përpiqeni të kapni dhe gjithashtu të mbani një pasqyrë lartë për zeitgeist në momentin."
— Hamish Bowles —





Manifestimi i specializimit të anëtarëve të ekipit ka qenë historikisht rezultati i procesit të konsolidimit të fotografisë së modës dhe profesionalizimit të saj. Ata marrin përsipër detyrat e ndryshme të përfshira në ndërtimin e një imazhi mode në termat që ky blog formulon në emrin e tij—Momenti i Konstruktuar.

Disa autorë, në regjistrat e tyre, tregojnë se si gjatë seancave të para të modës, modelet do të bënin grimin e tyre dhe do të përgatisnin veshjet e tyre. Nga kjo ne mund vetëm të supozojmë se anëtarët e parë të një xhirimi, atëherë, ishin fotografi dhe modeli.

Unë ende nuk kam qenë në gjendje të dokumentoj si duhet se si ndodhën pjesët e reja të kësaj përbërje (dhe jam mirënjohës për çdo informacion që mund të më jepni). Duke pyetur njerëz të tjerë për temën e kësaj hyrjeje [1], ata më thonë se parukierët kishin njohje mbi artistët e grimit—dhe me shumë gjasa, pak më shumë pjesëmarrje gjatë fazave të hershme të një xhirimi—sa për artistët e grimit, besoj se imazhet me ngjyra duhej të gjeneronin nevojën e madhe të përfshirjes së një profesionisti; dikush përgjegjës për bërjen e lëkurave të modeleve të japin një regjistrim të përsosur në revista.

Si unë kuptoj, stilistët gjithashtu bashkohen në xhirime si ata përgjegjës për veshjet në një mënyrë të njëkohshme me artistët e grimit. Njohja e kësaj detyre ishte konsoliduar nga Vogue (e udhëhequr nga Anna Wintour) kur publikuan kredite mbi imazhet në revistë. Në fakt, revista si i-D dhe Dazed avancuan këtë proces në vitet '80 dhe e konsoliduan atë në vitet '90 duke emëruar stilistin si një pjesë e ekipit që e bëri realitet përmbajtjen fotografike të revistës.

Sot, ne mund të themi se një xhirim minimal fotografik ka një fotograf, një model, një artist grimi dhe ose një parukier dhe së fundi, por më i shpeshtë dhe thelbësor, një stilist. 

Unë them një 'xhirim minimal fotografik' sepse është pothuajse e pamundur të gjesh aktualisht një xhirim fotografik që nuk ka një stilist. Për sa i përket modës, stilisti është si dirigjenti i një orkestre. Ai ose ajo është ai që interpreton notat muzikore përpara tyre, kjo kuptohet në aspektin e modës. Një tjetër mënyrë për të konfirmuar rëndësinë e këtij roli është duke vëzhguar rëndësinë e disa njerëzve në industri: Polly Mellen, Grace Coddington, Giovanna Battaglia, Nicola Formichetti, Emmanuelle Alt, Anna Dello Russo dhe Edward Enninful, vetëm për të përmendur disa. Këta stilistë ndajnë të njëjtin nivel njohjeje si shumë nga fotografët më prestigjiozë, redaktorët e revistave, stilistët në botën e modës.

Një stilist i mirë është i aftë të japë një vizion të ri për veshjet.
Është një e zakonshme çështje në modë që markat, përtej skenarëve imagjinarë që prodhojnë, vënë në dyshim kuptimin e ri që produktet e tyre do të nxjerrin sapo nën qasjen editoriale të fotografisë. Ky kontrast vjen nga frika e keqkuptimit të mesazhit që marka dëshiron të japë; Unë personalisht mendoj se nuk ka arsye për mosbesimin. Nëse jemi strategjikë për një moment, si marka ashtu edhe revista do të lidhen kur ka një objektiv të përbashkët: ata ndajnë të njëjtin audiencë; pra, ata duhet të ndajnë disa karakteristika. Kur publiku i synuar i një reviste nuk është i njëjtë me atë të markës, atëherë, mund të kuptohet gjithashtu si një mundësi për të arritur një audiencë të re. Një fakt tjetër i rëndësishëm është se një redaktimi lë pak vend për t'u interpretuar si një gjuhë për markat e publikuara, pasi është tashmë një koncept i qartë i shpallur në krye.

Një markë ka nevojë të dijë se një hua veshjesh do të thotë njohje duke i dhënë kreditin produkteve. Kjo mund të jetë e përshtatshme në disa raste, dhe megjithatë ndonjëherë, mund të ishte më e mençur të mos e bësh, gjë që më çoi të reflektoja për dhënien e kreditit të duhur në revista. Disa muaj më parë, ndërsa po lexoja një revistë dhe u mahnita nga ndonjë stil që pashë, kërkova kreditet për të ditur kush e kishte krijuar atë dhe isha i befasuar duke kuptuar se nuk kishte asnjë. Emri i artistit të grimit ishte atje, por jo i stilistit.

Për revistat të cilat ende nuk po japin kreditin e duhur stilistëve, po ju them, është koha të pranoni këtë pjesë të evolucionit në industri. Është thelbësore ta bëni, pasi kjo person, në rastin e më të mirëve, po interpreton modën dhe është i aftë të lexojë ndjeshmërinë estetike të konsumatorit të fundit, i cili është në fund të ditës, spektatori i imazheve të ndërtuara.








[1] në biseda me William Cruz dhe Laura Echavarria


129 

mars 20, 2014

Fotografia e modës nuk është një fotografi e çfarëdo.


Tekst në anglisht, këtu




 "... fotografia e modës nuk është një fotografi si të gjitha, ka shumë pak lidhje me fotografinë e shtypit ose fotografinë amatore; për shembull, përfshin njësi dhe rregulla specifike; brenda komunikimit fotografik, formon një gjuhë të veçantë, e cila padyshim ka leksikun dhe sintaksën e saj, "kthesat" e saj, të ndaluara ose të rekomanduara."
— Roland Barthes —
Sistemi i modës. 






Me njëfarë habie dhe me një frekuencë të caktuar, gjej në twitter, në këto javët e fundit të modës, jo vetëm nga blogerët, por edhe në llogaritë e revistave të specializuara dhe gazetave, imazhe me cilësi shumë të ulët që informonin për ngjarjet në shfaqjet e fundit.

Imediatë do të thonë shumë dhe kanë të drejtë. Në këto kohë kur njerëzit duan informacionin në momentin që ndodh, është thelbësore për mediat dhe suksesin e platformave të tyre sociale që të jenë në gjendje të përmbushin këtë kërkesë të thjeshtë.


Por çfarë ndodh me cilësinë e imazheve? veçanërisht nëse marrim parasysh se publikimet jo vetëm informojnë, por edhe formojnë shijen e konsumatorëve të tyre, përveç kësaj, duke marrë parasysh se revistat kanë qenë një pjesë thelbësore në zhvillimin e fotografisë së modës si një gjuhë bashkëkohore.
Sepse mesazhi po shpërndahet shpejt, por edhe këta personazhe që kujdesen për sjelljen e mirë të veshjes dhe dizajnit, ata që promovojnë disa modele stili dhe në disa raste vendosen si kujdestarë të shijes së mirë duke përdorur imazhe të dobëta po minojnë bazat e një prej mjeteve që ata vetë përdorin për të komunikuar modën.

Është e qartë se publikimet e modës nuk kanë si funksion të vetëm komunikimin e tendencave dhe produkteve të ndryshme të stilistëve, ushtrimi i tyre, në krye të redaktorëve të ndryshëm, është gjithashtu formë: e formave ortografike dhe gramatikore, e formave të dizajnit grafik dhe gjithashtu, edhe pse ndonjëherë nuk duket, e mënyrës se si përdorim fotografinë për të komunikuar modën. 


Dhe kështu nga citimi i Barthes, le të dallojmë fotografinë e modës, nga versioni i saj gazetar, ajo e pasarelës, kjo e fundit i detyrohet gjithashtu revistave të modës një pjesë të madhe të vlerave të saj stilistike bashkëkohore, janë revistat dhe shtëpitë e modës ato që na kanë mësuar se cilat imazhe janë të mira dhe cilat janë të këqija. Kjo është arsyeja pse mund të themi se ata që arrijnë në sektorin e atyre që na mësuan se çfarë ishin imazhet e mira të modës, po fshijnë me bërryl atë që kanë bërë me dorë gjatë shumë viteve.

Epo, por në modë nuk ka asgjë të shenjtë, kjo mund të jetë origjina e një tendence të re të imazheve të lëvizshme dhe me fokus në sfond.


Në botën e modës, gjithçka është e mundur. 
shtator 25, 2015

Ndërsa Ruven Afanador punon.

“... të gjitha ato foto. Unë i shihja dhe thosha: “Dua ta bëj këtë”. Është diçka që duket e lehtë, por akti i marrjes së atyre imazheve, i sjelljes së një personazhi në atë lehtësi, është pothuajse i mrekullueshëm.” Ruven Afanador Ruven Afanador erdhi, ose më mirë u soll, për të bërë 50 portrete në inaugurimin e një eventi mode në kryeqytet. Ndërsa shkruaj këtë hyrje, Afanador po bën 50 portretet, dhe pas disa cicërimeve, premtoj të shkruaj për atë që po ndodh atje. Nuk do të flas për Afanadorin ose stilin e tij, do të flas për kontrastet e asaj që është puna jonë dhe mënyrën se si e shohin ata. Reputacioni i tij si fotograf i madh e vendos atë në nivelin e artistit, nivel që e kanë pasur shumë fotografë që para tij kanë arritur një njohje të tillë bazuar në punën e tyre për industrinë editoriale të modës, një traditë që daton që nga fotografi i parë artist që u punësua për Vogue nga Conde Nast: Baroni Adolf de Meyer. Kjo kategori e artistit nuk është vetëm një titull, është një përkufizim i një stili pune. Artistëve duhet t'u jepen kushtet për të krijuar. Dhe nga sa kuptoj, Afanador është një tip, jo vetëm i turpshëm, por i ngadaltë, reflektues, i cili arrin më shumë se një seancë prej 50 portretesh në një foto-maratonë. Mendoj se është e nevojshme ta them: ne jemi pikturuar atje. Ne besojmë se mund të bëhen aq shumë foto sa elemente mund të kalojnë para një aparati fotografik në një periudhë të caktuar kohore. Ideja e 50 personazheve në një rrip transportues që kalojnë para lenteve të fotografisë së madhe vjen në mendjen time. Ne harrojmë jo vetëm statusin e krijuesit, por edhe se kushtet e punës këtu dhe atje janë shumë të ndryshme, edhe pse fotot shpesh janë shumë të ngjashme. Matematikisht po flasim për 5 orë punë të pandërprerë për të evakuuar 10 portrete në orë, këtë e bëjmë ne fotografët e shumicës, por nuk mendoj se janë kohët e një krijuesi si Afanador. Nuk e di se si do të përfundojë kjo histori, me siguri do të bëjë një numër të madh portretesh, ku shumica do të publikohen dhe lavdërohen si ngjarja e madhe që u tha se ishte. Kamera e perandorit do të veshë dhe zbukurojë atë listë të gjatë të asaj që dikush e quajti: ikonat tona të modës. Ikonat e modës të një industrie që ende nuk e kupton se çfarë e dallon një krijues imazhesh nga një fotomat* dhe që do t'i shohin të gjitha fotot si një ngjarje spektakolare. Unë do të pres të shoh se çfarë vjen në faqen e internetit të artistit dhe prej andej do të zbuloj se çfarë vendosi ai vërtet të shpëtojë si produkt artistik i kësaj nate. __________________________________________ * Fotomat është emri i kabinës fotografike në të cilën dikush mbyll veten dhe ajo automatikisht bën disa imazhe.
shtator 11, 2014

Prej këtu deri atje.

Tekst në spanjisht, këtu.





“Në të njëjtën kohë, europiani nuk na vjen natyrshëm. Ne jemi qenie njerëzore të frustruara. Të gjithë ata që mësojnë të lexojnë në Amerikën e Jugut turpërohen prej saj, prej vetes dhe prej prindërve të tyre. Nëse i pasur dhe udhëton nëpër Evropë, shpenzon me bollëk dhe mund të shtyhet drejt veseve dhe luksit për t'u larguar nga sfondi i tij: nëse është politikan, do t'i marrim në ekstrem praktikat evropiane... Ne imitojmë gjithçka dhe asgjë nuk është natyrale për ne. Një francez do të më thoshte: "Por më jepni amerikanizmin e Jugut! Do të jetë një triumf nëse do ta prezantonim amerikanizmin e Jugut në Paris...". Unë u përgjigja se amerikanizmi i Jugut ishte Parisi, por i prostituar.”
—Fernando González—







Unë kam parë nga afër botimin latino-amerikan të Vogue dhe kam kuptuar se e shoh atë pa entuziazëm. Më duket më pak se motrat e saj evropiane dhe ato të Amerikës së Veriut (madje edhe aziatike). Fernando Gonzales, me siguri do të kishte thënë se është një manifestim i kompleksit tonë "Son of a bitch*". Mendoj se një kompleks i tillë nuk është i huaj për botimin.

Po kështu, vizioni i modës nga Amerika Latine shfaqet shpesh në bisedat në grupet e diskutimit në këtë anë të hemisferës perëndimore ku jetojmë, ëndërrojmë dhe punojmë. Ne flasim për atë se cili do të ishte qasja e duhur për zhvillimin e industrisë sonë brenda qëllimeve tona të rrënjosura thellë që kemi për të pushtuar ose për t'u njohur nga bota e vjetër.

Në fund, nga industria te redaksia, unë gjithmonë arrita në të njëjtin përfundim: ne nuk mund t'i shkulim proceset tona në ndjekje të amerikanëve dhe evropianëve. Është një utopi të mendosh kështu ose të mendosh se me burimet tona mund ta arrijmë atë. Unë nuk po them le të hedhim peshqirin; Pika ime është se mund të bëhet, nuk është vetëm çështje njohjeje e forcave dhe dobësive, por edhe e të menduarit jashtë kutisë, duke marrë mostra të asaj që funksionon në zona të tjera për t'i përdorur si udhëzues.

Padyshim që kemi shumë për të treguar, jo vetëm talentin tonë, por edhe shkathtësinë tonë. Për shembull në fotografi, është e mahnitshme se sa shumë mund të arrijmë në fushën redaktuese dhe tregtare me vetëm një pjesë të buxhetit që përdorin redaksitë dhe markat e mëdha.

Duke u kthyer te shembulli i Vogue Latin American, do të doja të ndaja përfundimin në të cilin arrita: "Unë besoj se fokusi i kësaj reviste, si lider i rajonit tonë dhe shumë të tjerëve që ndjekin pas - është i gabuar." Duke pasur revista të shkëlqyera amerikane dhe evropiane, tonat janë të destinuara të jenë vetëm ndjekës. Ka një thënie në fushën e marketingut se kur një niçë është e ngopur, ne duhet të gjejmë një të re. Tani për tani në sytë e evropianëve, aziatikëve dhe madje edhe tonave, Amerika Latine është bërë fokusi i frymëzimit, përveçse është një univers në rritje i konsumatorëve.

Prandaj, mendoj se disa nga liderët e revistave duhet të fokusohen më shumë në çështjet tona sesa në modën evropiane dhe amerikane, të cilat tani janë në majat e gishtave tanë në portale dhe stenda revistash, ku mund të gjej nga dora e parë numrat më të rinj të liderëve botërorë në industri.

Tani kemi nevojë të tregojmë se çfarë po ndodh këtu, në këtë cep të botës. Revista si Vogue Latin American në vend që të marrin një qasje me pikëpamje meksikane për pjesën tjetër të kontinentit, ato duhet të paraqesin informacionin e vërtetë të asaj që po ndodh në rajon për ne dhe pjesën tjetër të botës.

Një revistë që tregon Amerikën Latine në Evropë, është një mënyrë pa kuptim për të treguar atë që bëjmë.




_______________________

* "Bija e kurvës është ai që turpërohet nga e vetja. Më kanë quajtur i vrazhdë për përdorimin e kësaj shprehjeje, por gjëja është se bashkëqytetarët e mi janë si mbreti i zi që ishte i zemëruar sepse nuk dukej i bardhë në portretin e tij."
Los negroides (Ensayo sobre La Gran Colombia) - Fernando González, 1936.



133